Uzun zaman önceki bir vakayı hatırlıyorum. Yıl 1977 idi; Japonya’daki Dünya Kupası finalinde Küba’ya karşı oynuyorduk. İyi oynuyoruz ama o gün Kübalılar durdurulamaz ve sayıları toplamaya devam ediyor. İlk molayı 0: 5 skorda alıyorum. Ekibe söyleyebileceğim neredeyse hiçbir şey yok. Yıldırımlara çarpıyoruz ve onlar hücumlarımızı savunmaya devam ediyor. Güçlü bloğumuz aniden bir elek gibi sızmaya başladı. İkinci molayı 0: 8 lik skorda alıyorum. Takımdan servisi en yüksek risk limitine yükseltmesini, savunmacılardan blokörleri desteklemelerini ve birkaç ‘ölü’ topu almalarını ve en önemlisi hata yapmamalarını istiyorum. En önemlisi, Kübalılar oyuna şiddetli bir tempoda başladılar ve bunun herhangi bir meşru yolla yavaşlatılması gerekiyordu. Servisi aceleye getirmeyin, beş saniyelik duraklamaları gözlemleyin, kaptanı herhangi bir bahaneyle hakeme hitap etmesi için gönderin ve genel olarak oyunu olabildiğince yavaşlatın.
Takımda paniği önlemek için oyunculara dedim ki: “İyi oynuyorsunuz, sadece daha önce istediğimi yapın, sadece her biriniz servise, savunma, blok ve hücumda birşeyler ekleyin ve sabırlı olun. Bu Küba siklonunu havaya uçurun ve yakında hata yapmaya başlayacaklar. ”
Skor 2: 8’e, sonra 3: 9’a ve sonra 10: 13’e gitti. O seti 13: 15’te kaybetmemize rağmen, mücadele etmeden olmadı. Rakibimizi tutmayı başardığımız o kayıp set, Küba hücumunu durdurmamızı ve sonraki üç seti kazanmamızı sağladı.
